Bloed, zweet en tranen
Laudatio voor dr. Kristen du Bois
Onderstaande laudatio werd uitgesproken door professor Stijn Baert naar aanleiding van de succesvolle verdediging van het doctoraal proefschrift van dr. Kristen du Bois. Dit proefschrift ging over de effectiviteit van gecomprimeerde werkweken ('vierdaagse werkweek') bij het verlagen van het burn-outrisico van werknemers en als een strategie om medewerkers langer aan boord te houden. Er werd ook nagegaan welk soort werknemers meer geneigd zijn voor een gecomprimeerde werkweek te gaan en waarom.
Dames en heren,
hooggeacht publiek,
en in het bijzonder,
jawel,
doctor du Bois.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Wat Kristen in drieënhalf jaar gepresteerd heeft, is uitmuntend.
Sommigen hebben vijf, zes, zeven of acht jaar nodig om drie à vier aanvaardbare hoofdstukken te schrijven. Kristen voerde zoveel studiewerk uit dat ze twee doctoraten met vier of vijf hoofdstukken zou kunnen vullen in drieënhalf jaar.
En wat voor studiewerk. Van de allerhoogste kwaliteit is het.
U hoeft mij wat dat betreft niet te geloven.
Maar de redactieraad van het internationale vakblad Human Resource Management en hun reviewers mag u gerust ernstig nemen. Want dat is een absoluut toptijdschrift.
Voor de kenners van de academische wereld: impactfactor 9, dat blad. Niet 0,9, hé, maar negen. Negen! Het leeuwendeel van de professoren van de 100 beste universiteiten ter wereld haalt in heel hun carrière nooit een publicatie met zo’n impactfactor binnen. Van alle wetenschappers die het aandurven hun werk naar Human Resource Management te sturen, krijgt 93% een definitieve neen te horen op hun aangeboden werk. Kristen, en bij uitbreiding wij die met haar mochten samenwerken, dus niet. Zij, en zo ook wij, kregen finaal enkel lovende woorden.
Of geloof de reviewers van Academy of Management, die een ander hoofdstuk bestempelden als een van de allerbeste manuscripten op hun conferentie, een conferentie die een absolute referentie is in het internationale managementonderzoek.
De vraag is dan natuurlijk. Wat is haar recept? Ik zal het u zeggen. Bloed, zweet en tranen.
Met bloed bedoel ik hier: passie, kracht, zin voor risico.
Het bloed van de academische ondernemer.
En laat mij wat dat betreft heel duidelijk zijn: qua ondernemerschap zag ik, eerlijk waar, nog geen doctoraal onderzoeker passeren die daar zo uitgesproken straf in was als Kristen.
Nog maar net gestart, draaide ze de ondernemers op het PhD Innovation Café van VOKA rond haar vinger. Vervolgens maakte ze verschillende bedrijven warm om er niet zo evidente data bij hen te verzamelen, door haar overtuigingskracht. Ook de manier waarop ze haar buitenlands verblijf vormgaf en daar contacten van hoog niveau bij elkaar netwerkte, ik vond dat bepaald indrukwekkend.
Kristen, ik hoop dat je dat bloed van de academische ondernemer de komende jaren verder zult kunnen vergieten, ter bevestiging van de stonden.
Dan wat haar zweet betreft.
U houdt het niet voor mogelijk hoe hard Kristen kan werken. Hoewel ze haar proefschrift dus vervroegd neerlegt, was haar dataverzameling heel wat intensiever dan gebruikelijk is.
Al dat afstappen bij bedrijven, met al dat overtuigingswerk, al die interviews… Ik stond er echt naar te kijken. Kristen kan ook op zeer korte tijd, eens die data er zijn, een heel goed manuscript voorleggen. En vervolgens, door de druk hoog te houden, het snel aan de man brengen bij de academische gemeenschap. Ik heb dat nog maar zelden gezien.
Aanpakken, inpakken en uitpakken – haar collega-ondernemer, de deemoedige denker Balthazar B., zou fier zijn op haar. Dat is ook heel fijn voor een promotor. Met het zweet dat Kristen laat, weet je dat elke investering die je doet – elke feedback die je geeft, elk overlegmoment dat je hebt – op korte termijn tot iets tastbaar leidt.
Ten slotte de tranen. Daarmee bedoel ik: emotie, bewogen zijn.
En hier concreet: haar onderzoek écht interessant vinden. De resultaten echt willen kennen. En belangrijker nog: ze ten volle willen verstaan.
Die intrinsieke motivatie zorgde ervoor dat ze met gemak die extra mijl richting de toppublicatie liep.
Nog een experimentje erbij om zeker te zijn van de bevindingen? Geen probleem voor Kristen, die écht wou weten hoe het in elkaar zat.
Kristen, het prachtige onderzoek dat je hebt neergelegd, daar verdien jij, en jij alleen, alle credits voor.
Jij bent afgekomen met de vierdaagse werkweek uit de federale arbeidsdeal van de regering De Croo.
Oorspronkelijk zou je werken op de keuzes die werknemers maken na burn-out, maar je wist me te overtuigen. Met dank aan de, inderdaad, wel zeer gebrekkige onderbouwing van deze Vivaldi-maatregel. En met dank aan de wel zeer beperkte aandacht in de recente wetenschappelijke literatuur voor de nochtans internationaal veelvuldig toegepaste ingreep.
Vervolgens heb jij voorstellen gedaan om de maatregel vanuit allerlei invalshoeken te bekijken. En te linken aan voorbijgestreefd internationaal wetenschappelijk onderzoek.
Daar waar ik normaal als promotor creatief ben in het bedenken van onderzoeksvragen en designs, kwam dat hier ook vooral van jou.
Jij zat voorop de tandem, ik achterop. De hele weg lang. Dat is heel straf.
Voor dit doctoraat komt al het applaus dan ook jou toe.
Daar moet ik wel de volgende voetnoot aan koppelen.
Met collega-promotor Eva Derous én oud-doctoraatstudent Philippe Sterkens had Kristen natuurlijk van de allerbeste klankborden – enfin, met Philippe in de zaal, zou ik het beter hebben over geslaagd doctoraatstudent… hij kan er ook niet aan doen dat hij oud geboren is, en hij is wat dat betreft in goed gezelschap.
Maar opnieuw, het was haar kracht – en die van haar alleen – om al die inputs – haar hoofdpromotor was er naar verluidt ook een met één handleiding – in elkaar te puzzelen tot uitstekende hoofdstukken voor haar doctoraat.
En dan wacht nu dus een baan als professor in Rijsel.
Met dank aan het ondernemersbloed waarmee ze zich op de radar van de managementschool daar bracht. En aan het zweet dat haar zo’n uitstekend dossier bij elkaar deed schrijven. En aan de bewogenheid die haar persoonlijkheid zo prikkelend maakt om toe te voegen aan een team.
Je weet, Kristen, dat anderen jou zijn voorgegaan. Van een doctoraat in Gent naar een professoraat in Rijssel. En dan naar een vicepremierschap in Brussel. Ik heb het, dames en heren, over Vincent Van Peteghem.
Ik wil je niet op hetzelfde spoor zetten, al acht ik je, met je bloed, zweet en tranen, niet kansloos. Maar op een bepaald moment je hoofd weer buiten de ivoren toren steken, richting het beleid of het bedrijfsleven, dat zie ik je wel doen, Kristen. En in feite hoop ik ook dat je het doet.
Als je daar ooit een klankbord over nodig hebt, dan mag je me zeker weten te vinden.
En over iets anders evenzeer, hoor.
Want, Kristen, jouw bloed, zweet, tranen, je ondernemerschap, harde werken en échte interesse; dat heeft me je echt doen appreciëren. Ik acht je echt heel hoog.
Ik ben ook heel dankbaar voor hoe je die in de ondersteuning van mijn onderwijsopdracht hebt geëtaleerd. Met altijd eigen voorstellen van hoe we zaken efficiënter konden laten verlopen. Met taken die altijd snel werden afgewerkt. Met een grote wil om kwaliteit te leveren voor de studenten.
We hebben ook wel eens gebotst. Niet onlogisch. Twee mensen die op hun strepen staan. En dan nog eens heel verschillend zijn. Jij houdt van wat meer te spreken en daardoor te verbinden. Bij mij leiden meer woorden dan nodig op het werk tot verwijdering. Jij houdt van dieper graven. Mijn “need for closure” is dan weer heel uitgesproken.
Maar, en dat is belangrijk als je eens botst: als bij ons de bladzijde is omgedraaid, dan ook helemaal. En sowieso waren we door onze verschillen ook erg complementair.
Kristen, het was een eer om je in mijn team te hebben. Dank je wel voor het engagement en voor de mildheid.
Beste familie en vrienden van Kristen, beste Thomas,
Dit doctoraat is ook jullie succes.
Ik zou jullie dan ook willen uitnodigen de komende tijd ten volle in dat succes te gaan staan. Het actief te proeven. Te beginnen straks op de receptie. Nip van Kristens succes, dat ook jullie succes is.
Maar belangrijker nog, beste keien van rotsen en rotsen van keien van Kristen, onderlijn haar succes. Fluoresceer het. Duw haar er de komende tijd voldoende vaak in. Laat het haar voldoende vaak proeven.
Stuur haar in september massaal berichtjes met woorden die starten met een p en eindigen op rofessor in.
Stuur haar de komende weken nog eens bloemen; te veel om op te noemen; het hoeft niet eens in eigen naam te zijn dat u ze stuurt.
Want iemand met het bloed, het zweet en de tranen van Kristen, die dreigt al eens te snel naar de volgende bergtop te sprinten. Ik weet waarover ik spreek.
Terwijl het uitzicht vanaf dit plateau zo schoon is.
En ik citeer de deemoedige denkster Lenna Bargieł: “the view is viewing”.
Enjoy the view, Kristen.
If not now than when.
En met deze bijdrage tot de internationalisering van onze faculteit, sluit ik graag af.
Met een grote bravo voor Kristen.
En dank voor uw aandacht.